ایده ساخت این مدرسه از کجا به ذهن‌تان رسید؟
بنده به لطف خدا و خیرین دیگر از سال 75 موفق شده‌ام اولین مدرسه را به کمک چند نفر تاسیس کنم، به همین دلیل در سال‌های اخیر خیلی از همین عزیزانی که در مدارس، تحصیل می‌کنند از من تقاضا داشتند به آنها راه‌های خیر بودن را آموزش بدهم‌‌. لذا این ایده سراغ من آمد تا بتوانیم حداقل برای اولین بار یک متر مربع را به نام یکی از دانش آموزان کنیم تا آغاز کارشان در کار خیر، پر قدرت باشد و این کار در رزومه آنها قرار می‌گیرد‌‌. یکی از دلایل اصلی شکل گیری این ایده، تقاضای دانش آموزان عزیز بود که حتی این روز‌ها از طرف تعداد دیگری از نوجوانان شوق و ذوق متعددی نشان می‌دهند تا برای مدرسه دوم نوجوانان،بانی کار خیر شوند.
به نظرتون مردم و جامعه خیرین اساسا چقدر وظیفه دارند مدرسه بسازند و بار علم آموزی و عدالت آموزشی را به دوش بکشند؟
ما به وسیله آموزه‌های دینی و مسلمانی‌ای که داریم، همیشه سعی بر عدالت سازی مخصوصا در بحث آموزشی داشتیم‌‌. اما متاسفانه به دلیل تحریم‌هایی که به کشور ما تحمیل شده‌است، کمی در بحث عدالت‌های آموزشی عقب هستیم چرا که حق هر دانش‌آموز است که 5/8 متر فضا داشته‌باشد‌‌ اما امروزه این فضا به 2/4 متررسیده‌است‌.
به نظرتان می‌شود برای مهارت‌آموزی نوجوان‌ها هم کارهای خیرخواهانه کرد؟ آیا شما انجام می‌دهید؟
به نظر من در امر مهارت‌آموزی نوجوانان و جوانان می‌توانیم بسیار گسترده عمل کنیم.‌ بستر‌های آن نیز ‌. فراهم است اما متاسفانه مسئولان در این کار کوتاهی می‌کنند‌‌. در کشور به هنرستان‌های بیشتری نیاز داریم‌. در هنرستان‌ها، در کنار تحصیل، بحث مهارت و کارآموزی در میان است و به همین دلیل دانش‌آموزان هنرستانی پس از فارغ‌التحصیلی مهارتی را آموخته‌اند که می‌تواند به شغل و آینده آنها مرتبط باشد‌. امیدوارم با افزایش هنرستان‌ها، تحولی در اقتصاد و صنعت کشور رخ دهد‌.
چرا «مدرسه نوجوانانه» و این که چرا در تهران ساخته شده‌ است؟
تهران، پایتخت کشور است و مردم عزیز ما از این شهر، وضعیت مطلوب آموزشی را متصور هستند اما به دلیل مهاجرپذیری این شهر و افزایش ساکنان این شهر، متاسفانه بعد از سیستان و بلوچستان درسیستم آموزشی دچار ضعف هستیم‌. رفع این مشکل در تمام استان‌های کشور تلاش و همت همگانی را می‌طلبد‌‌. 
اگر بخواهم بگویم چرا منطقه 4 تهران را برای ساخت این مدرسه انتخاب کردیم باید اعلام کنم این منطقه از نظر وسعت حتی به بزرگی چند استان ماست و ساکنان آن و دانش‌آموزانی که در این منطقه حضور دارند، باعث شد در این مکان مدرسه ساخته شود‌. امیدواریم وسعت مدرسه‌سازی در این منطقه و کشور، آن‌قدر گسترده شود که دیگر شاهد مدارس دو یا چند نوبتی نباشیم‌‌.
 چطور برای ساخت مدرسه از بچه‌ها کمک گرفتین؟
مدرسه نوجوانان با فکر جمعی بزرگوارانی مانند آقایان شاهی و بیک و هوشنگی و فاطمی و مهندس بانکیان و علی اکبر و حسین توکلی و فصایق ساخته شد‌. البته نباید نام خانم علیانی را از قلم انداخت‌‌. بنده هم به عنوان خادم این عزیزان و دانش‌آموزان سعی کردم سرمایه اولیه را با کمک خانواده، فرزندان و نوه‌ها جمع‌آوری کنم ‌. علاوه بر این در دل مدارس منطقه ورود پیدا کردیم تا بچه‌ها بتوانند در این کار مشارکت داشته‌باشند‌‌. از هر مدرسه تعداد ۱۰ تا ۲۰ نفر به این کار علاقه‌مند شدند‌‌. با توجه به تاسیس این مدرسه تعداد مراجعه کنندگان بیشتر شده‌است‌‌. ان‌شاءا‌‌.‌‌.‌‌. دومین مدرسه نوجوانان را به زودی تاسیس کنیم‌‌. به‌نظرم متفاوت‌ترین مدرسه ایران، مدرسه نوجوانان است‌‌.
به نظر شما دغدغه کمک به مردم و خیر بودن را چطور و در چه مدرسه و بستری می‌شود به کودک خصوصا نوجوان آموزش داد؟
ما سعی می‌کنیم با مدارس شهرستان‌های تهران ارتباط برقرارکنیم تا ضمن تشکیل هیأت‌مدیره‌هایی برای کارهای خیر این چنینی و تبلیغ و آموزش کار خیر، شاهد اتفاق‌های خوب به دست دانش‌آموزان در کشور باشیم ‌‌.
در زندگی‌تان الگویی داشته‌اید تا هروقت خواستید کمکی کنید و یاد آن کنید؟
پدرم در زمان حیاتش اعضای خانواده را به کارهای خیر سفارش می‌کرد‌. ایشان نسبت به این کارها شوق و ذوق زیادی داشت‌. خوشبختانه من به اتفاق برادر و خواهرم در انجام کار خیر کوتاهی نمی‌کنیم‌. بنابر این پدرم اولین الگوی من در این زمینه است‌. 
اگر در حساب‌تان هیچ پولی برای بخشش نداشته‌باشید، از چه چیزی در زندگی‌تان می‌گذرید؟
من هیچ نگرانی‌ای از این بابت ندارم‌. به عقیده من، خداوند این جسم، فکر و اندوخته را به من امانت سپرده و باید با بهترین روش از آن نگهداری کنم‌. من می‌توانم تجربه‌های خود را در این کار به نوجوانان عزیز انتقال بدهم و یکی از آرزوهای من، داشتن ۵۵ میلیون دانش‌آموز خیر در کشور است و امیدوارم دست‌کم یک سوم از جمعیت دانش‌آموزان به کار خیر گرایش پیدا کنند‌‌.

امیرحسین علی‌نیافرد