بازگشت به گذشته
بازیکنهای بزرگ فوتبال در تاریخ همواره یک دلمشغولی ثابتی داشتهاند، اینکه دوران بازیشان را با تیمی به پایان برسانند که فوتبال حرفهایشان را از آن آغاز کردهاند. این تصمیم بهویژه در این روزها که فوتبال بیشتر از هر زمان دیگری تجاری شده کار سختی است، چرا که حالا بسیاری از فوتبالیستهای بزرگ ترجیح میدهند دوران پایان بازیشان هم همراه با قراردادهای کلان و در باشگاههای قطری یا آمریکایی باشد. اما هستند بازیکنانی هم که بهنوعی میخواهند به خاستگاه فوتبالیشان ادای دین کنند و راهی تیمهای اولیهشان شوند. اصرار عجیب کریستیانو رونالدو برای پیوستن به تیم اسپورتینگ شاید یکی از این انگیزهها باشد، یا جایی که بدانیم لئو مسی اعلام کرده فوتبالش را با تیم اولش در آرژانتین به پایان خواهد رساند. دیروز اما یکی از آن لحظههای شیرین فوتبالی برای یکی از این دست بازیکنان رقم خورد؛ جایی که لوئیس سوارز با تیم ناسیونال اروگوئه در همان هفته ابتدایی توانست گلزنی کند. به این بهانه نگاهی کردهایم به چهار بازیکن معروفی که فوتبالشان را با تیم اولشان به پایان بردند.
برای لوئیس سوارز تا پیش از اینکه برای تیم اولیهاش در اروگوئه آن هم در هفته ابتدایی گلزنی کند، لحظههای بهیادماندنی بسیاری وجود دارد. فوتبالی و غیرفوتبالی این بازیکن آنقدر فراز و نشیب دارد که فهرست این لحظات هم در همین کلمات کوتاه جا نگیرد. از خطای هند او در مقابل تیم ملی غنا که باعث اخراجش شد ولی او را به قهرمانی شرور در اروگوئه تبدیل کرد، بگیرید تا سریال گازگرفتنهایش در زمین فوتبال که به محرومیت بلندمدت او انجامید و لحظه گاز گرفتن شانه کیهلینی در بازی مقابل ایتالیا در جامجهانی که بخشی از خاطرات این تورنمنت شده است. او در بندر لیورپول همه مؤلفههای یک اسطوره شدن را داشت اما ترجیح داد به بارسلونا برود و در کنار دوست قدیمیاش مسی توپ بزند و حالا هم در لیگ اروگوئه ستاره آشنای تیم کودکیاش است.
دیهگو مارادونا
چه کسی است که سرشناسترین چهره فوتبالی جهان باشد اما با چوب بهدنبال یه عکاس پاپاراتزی بیفتد، چه فوتبالیستی است که میتواند با دست در بالاترین سطح فوتبال جهان گل بزند و آن را دست خدا بنامد، هیچکدام نباشد دیهگو مارادونا حالا صاحب زننده گل قرن است. او هم پس از دوران پرشکوه فوتبالیاش در تیم ناپولی که او را تبدیل به اسطوره این شهر کرد دوباره به تیم بوکاجونیور بازگشت. در این میان البته حضور کمفروغی در دو تیم اسپانیایی بارسلونا و سویا هم داشت اما کسی نیست او را با پیراهن آبی آسمانی ناپولی به یاد نیاورد یا روزهای آخری که در زمین با لباس دو رنگ بوکا، دل از دوستدارانش میبرد.
آرین روبن
یک دهه حضور در بالاترین سطح فوتبال جهان مربوط به آرین روبنی است که بسیاری معتقدند به حقش در فوتبال نرسید. او تا فینال جام جهانی هم رفت اما دستش از جام کوتاه ماند. روبن از معدود بازیکنانی است که در هر تیمی بوده، سطح فوتبالیاش تغییری نکرده است. دوران حضورش در رئال مادرید همراه بازیهای چشمنواز و کسب جامهای متعدد بوده و در چلسی همواره یکی از بهترینهای این تیم و البته لیگ برتر بوده و با حضور بلندمدتش در بایرن مونیخ، جامی نبوده که نتوانسته باشد کسب کند. او اما دوران بازنشستگیاش را ترجیح داده در تیم خرونینخن هلند به پایان برساند. تیمی که فعالیت فوتبالیاش را از آنجا آغاز کرده است. روبن فوتبال خود را بهصورت رسمی از خرونینخن آغاز کرد. او از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ برای این تیم به میدان رفت و بعد از آن بود که راهی آیندهوون شد.
جیجی بوفون
قصه لوئیجی بوفون هم در دنیای فوتبال قصه پرماجرای عجیبی است. حضور طولانیمدت او در تیم یوونتوس چنین باوری را پیش میآورد که بالاخره او فوتبالش را در باشگاه بانوی پیر اروپا به پایان میرساند اما ترجیح داد فوتبالش را با باشگاهی به پایان برساند که از آن آغاز کرده بود. حتی به قیمت اینکه او پایان بازیاش در سطح دوم لیگ ایتالیا باشد. درخشش بوفون از تیم پارما آغاز شد و خیلی زود به تیم متمول و پرافتخار یوونتوس پیوست اما در همه سالهای حضور او در این تیم بوفون نتوانست جام باشگاههای اروپا را کسب کند و همین وسوسهای شد که سه سال را در تیم پاریسن ژرمن توپ بزند و از بخت بد او دست این تیم هم از جام کوتاه ماند تا بالاخره بوفون از سال گذشته به تیم پارمایی برود که در سریB ایتالیا حضور دارد.