این داستان از زبان یک کودک بجنوردی به نام محسن روایت می‌شود که برادرش به جبهه می‌رود. محسن، راوی داستان، فرزند آخر یک خانواده پنج‌نفری است. آنها همراه مادربزرگ‌ خود در یکی از محله‌های قدیم بجنورد زندگی می‌کنند. فضای داستان سراسر ماجراهای خنده‌دار و حیرت‌آور است؛ ماجراهایی که محسن آنها را ایجاد می‌کند. یکی از نقاط قوت کتاب، توانایی نویسنده در نشان‌دادن فضای پشت جبهه‌هاست؛ نویسنده نشان می‌دهد که چگونه مردم در این فضا زندگی روزمره خود را می‌گذراندند و سرگرمی‌های خاص خود را داشتند. در کتاب آبنبات هل‌دار، نویسنده نشان می‌دهد در سال‌هایی که به‌ظاهر برای بسیاری یادآور روزهای جنگ است، بخش عمده‌ای از مردم ایران زندگی شاد و پرماجرایی داشتند؛ زندگی‌ای همراه با خنده و سرزندگی. این کتاب برای کسانی که از روزگار دهه ۱۳۶۰ خاطرات نوستالژیک دارند برای نسل امروز هم ـــ که دوستد‌ار موقعیت‌های طنز کمیک‌ هستند ـــ حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. محسن، قهرمان داستان از روزگاری می‌گوید که مردم با مسائل ساده شادی‌های بزرگی می‌آفریدند، مثل اولین تجربه رفتن به سینما، دیدن اولین تلویزیون رنگی، تجربه حضور نخستین خوراکی‌های لوکس در خانه مردم. انجام‌ کارهای ساده برای محسن به ماجراجویی‌هایی تبدیل می‌شود که کمتر از هفت‌خوان رستم نیست. کارهایی مثل رفتن به مدرسه و پخش آش نذری یا پخش کارت عروسی برای محسن ماجراهایی را رقم می‌زند.