مِیر می‌خواهد نشان دهد چگونه «قصه»ها می‌تواند درک ما را از جهان پیرامون تغییر دهد و ما را مجاب و متقاعد به کنش کند. روایت، ابزاری قدرتمند برای به‌وجود آوردن «جهانی نو» است. فردریک دبلیو مِیر، مباحث کتاب خود را در قالب سه بخش اصلی و هفت فصل فرعی تنظیم کرده‌است. بخش اول با عنوان «کنش جمعی» در دو فصل (مسائل کنش جمعی، و نظریه‌های کنش جمعی و آغاز بحث روایت)؛ به موضوع کنش جمعی و نظریه‌های پیرامون آن اختصاص دارد. نویسنده توضیح می‌دهد که چه موانعی بر سر راه به جریان انداختن کنش‌های جمعی در جامعه وجود دارد. او معتقد است گروه‌های متعدد باید سه مولفه‌ بنیادی کنش جمعی را در روایت‌های برسازنده‌ خود لحاظ کنند تا بتوانند مردم را مجاب به پذیرش منافعی مشترک و اقدامی گروهی کنند: «این سه موضوع - همکاری، خاطرجمعی و هماهنگی - را می‌شود مولفه‌های سازنده‌ مسأله‌ کنش جمعی قلمداد کرد، البته با فرض وجود هدفی که منافع مشترک همه را تامین می‌کند یا به عبارت دیگر، با فرض وجود خیرِ جمعی» . مِیر، نه چون روایت‌شناسی کارآمد اما همچون نویسنده‌ای که دغدغه‌ ساختار روایی داستان را دارد، بحثی کوتاه پیرامون رمزگان روایی، پیرنگ، شخصیت، و معنای داستان دارد تا درکی ساختاری را به خوانندگان خود از قصه ارائه دهد.