به خاطر روستای پدری
همه‌چیز از روستاها شروع می‌شود؛ روستاهایی که با توسعه بخش‌های کشاورزی، صنایع‌دستی و دام و طیور، می‌توانند بخش بزرگی از بار اقتصادی کشور را به دوش بکشند اما واقعا چقدر از این ظرفیت آنها استفاده می‌شود؟
پاسخ متخصصان این است که آن‌قدر که باید نیست! در واقع روستاها سرشار از فرصت‌های جدید و کشف نشده هستند که کشف و بهره‌برداری از این فرصت‌ها و ایجاد کسب‌وکارهای جدید می‌تواند مزایای اقتصادی چشمگیری برای روستاییان داشته باشد؛ اتفاقی که اگر عملی شود تاثیر زیادی در رشد اقتصادی روستاها و کاهش پدیده مهاجرت به شهرها دارد.
اما بهتر است دست روی چه نوع اشتغال و کسب و کاری در روستا گذاشته شود؟
صنایع دستی در روستاها می‌تواند نقش پررنگ و قدرتمندی را در رسیدن به این هدف داشته باشد. پوشاک، مسگری و بافندگی حصیر، جاجیم، قالی و... از هنرهای فراموش‌شده‌ای هستند که اگر دوباره زنده شود، زمینه‌های کسب درآمد در روستا فراهم می‌شود؛ موضوعی که برخی از روستاییان آن را فهمیده‌اند و روستایشان را به محلی توریستی برای شهرنشین‌های دورافتاده از طبیعت تبدیل کرده‌اند.
اما انگار که فارغ از کسب و کارهایی که با نام روستا پیوند خورده‌اند، مانند کشاورزی و دامداری و صنایع‌دستی، صاحبان کسب و کارهای اینترنتی هم می‌توانند بدون حد و مرز در سراسر کشور فعالیت کنند. البته که این فرصت نیازمند زیرساخت مناسب است و اگر شرایط فراهم شود بدون تردید، استارت‌آپ‌هایی مناسب از دل روستاها شکل خواهد گرفت. استارت‌آپ‌هایی که با سر و شکل روستایی می‌توانند جذاب و همه‌پسند باشند. تولید و فروش محصولات ارگانیک، گردشگری روستا، فروش لباس‌های محلی و ... همه از آن دست ایده‌هایی هستند که با در اختیار داشتن اینترنت و در دست گرفتن فضای مجازی می‌توانند به سرانجام خوبی برسند.
با در‌نظر گرفتن همه این موارد، به‌نظر می‌رسد که پرداختن به ایجاد کسب و کار و درآمدزایی در روستا می‌تواند نقطه‌عطفی برای دلگرم کردن جوانان به شهر و دیار خودشان باشند تا برای یافتن شغل، راهی شهرهای دیگر نشوند؛ هدفی که بسیاری از جهادگران و کارآفرینان به دنبالش هستند اما طبیعتا با دست خالی و به‌تنهایی از پس آن برنمی‌آیند: «ایده‌های زیادی داریم که بسیاری از آنها تا نیمه راه رفته است اما از یک جایی به بعد به کمک‌های مالی و حتی فکری مسؤولان هم نیاز داریم تا بتوانیم آن را به سرانجام برسانیم.» این را آقای ربیع، یک جوان روستایی می‌گوید که دلش نمی‌خواست روستای پدری‌اش را ترک کند و مزرعه‌ای از پرورش شترمرغ به راه انداخت؛ کاری که به قول خودش آسان نبوده است اما حالا به جاهای خوبی رسیده است: «اینجا امکانات هست اما فکر و ایده و طبیعتا سرمایه اولیه‌ای می‌خواهد که هرکسی آن را ندارد.»
پاسخ متخصصان این است که آن‌قدر که باید نیست! در واقع روستاها سرشار از فرصت‌های جدید و کشف نشده هستند که کشف و بهره‌برداری از این فرصت‌ها و ایجاد کسب‌وکارهای جدید می‌تواند مزایای اقتصادی چشمگیری برای روستاییان داشته باشد؛ اتفاقی که اگر عملی شود تاثیر زیادی در رشد اقتصادی روستاها و کاهش پدیده مهاجرت به شهرها دارد.
اما بهتر است دست روی چه نوع اشتغال و کسب و کاری در روستا گذاشته شود؟
صنایع دستی در روستاها می‌تواند نقش پررنگ و قدرتمندی را در رسیدن به این هدف داشته باشد. پوشاک، مسگری و بافندگی حصیر، جاجیم، قالی و... از هنرهای فراموش‌شده‌ای هستند که اگر دوباره زنده شود، زمینه‌های کسب درآمد در روستا فراهم می‌شود؛ موضوعی که برخی از روستاییان آن را فهمیده‌اند و روستایشان را به محلی توریستی برای شهرنشین‌های دورافتاده از طبیعت تبدیل کرده‌اند.
اما انگار که فارغ از کسب و کارهایی که با نام روستا پیوند خورده‌اند، مانند کشاورزی و دامداری و صنایع‌دستی، صاحبان کسب و کارهای اینترنتی هم می‌توانند بدون حد و مرز در سراسر کشور فعالیت کنند. البته که این فرصت نیازمند زیرساخت مناسب است و اگر شرایط فراهم شود بدون تردید، استارت‌آپ‌هایی مناسب از دل روستاها شکل خواهد گرفت. استارت‌آپ‌هایی که با سر و شکل روستایی می‌توانند جذاب و همه‌پسند باشند. تولید و فروش محصولات ارگانیک، گردشگری روستا، فروش لباس‌های محلی و ... همه از آن دست ایده‌هایی هستند که با در اختیار داشتن اینترنت و در دست گرفتن فضای مجازی می‌توانند به سرانجام خوبی برسند.
با در‌نظر گرفتن همه این موارد، به‌نظر می‌رسد که پرداختن به ایجاد کسب و کار و درآمدزایی در روستا می‌تواند نقطه‌عطفی برای دلگرم کردن جوانان به شهر و دیار خودشان باشند تا برای یافتن شغل، راهی شهرهای دیگر نشوند؛ هدفی که بسیاری از جهادگران و کارآفرینان به دنبالش هستند اما طبیعتا با دست خالی و به‌تنهایی از پس آن برنمی‌آیند: «ایده‌های زیادی داریم که بسیاری از آنها تا نیمه راه رفته است اما از یک جایی به بعد به کمک‌های مالی و حتی فکری مسؤولان هم نیاز داریم تا بتوانیم آن را به سرانجام برسانیم.» این را آقای ربیع، یک جوان روستایی می‌گوید که دلش نمی‌خواست روستای پدری‌اش را ترک کند و مزرعه‌ای از پرورش شترمرغ به راه انداخت؛ کاری که به قول خودش آسان نبوده است اما حالا به جاهای خوبی رسیده است: «اینجا امکانات هست اما فکر و ایده و طبیعتا سرمایه اولیه‌ای می‌خواهد که هرکسی آن را ندارد.»
