125سال جنگ صلیبی بر پرده سینما
هنوز یک سال بیشتر از به‌وجود آمدن پدیده سینما در فرانسه و آمریکا نمی‌گذشت که تامس آلوا ادیسن در سال 1896، فیلم «رقص هفت زن محجبه» را در تمسخر حجاب اسلامی ساخت و سال بعد، هزاران مایل آن‌سوتر در فرانسه، ژرژ ملی‌یس (یکی از به‌اصطلاح پدران سینما) فیلم «عرب مسخره» را بر پرده سینما برد.
چند سال بعد هم در سال 1905، فلیکس مگیش فیلم دیگری در تمسخر و مضحکه مسلمانان به نام «آواز موذن» تولید کرد.
این‌چنین بود که از همان سال‌های آغازین سینما، تهاجم به اسلام و مسلمانان توسط این رسانه نوپا شکل گرفت، تهاجمی که در سال‌های بعد سینمای غرب، به‌خصوص در هالیوود به شیوه‌های سیستماتیک ادامه یافت و هر دوره‌ای به شکل و شمایلی ظاهر شد؛ دورانی که مسلمانان، افرادی پاپتی، خبیث و حتی شیطان‌صفت تصویر شدند؛ مثل دزد بغداد (رائول والش-1924و الکساندر کوردا -1940).
چنین کاراکتری را در بسیاری از آثار سینمای غرب، اعم از فیلم و کارتون طی این 125 سال، به‌کرات مشاهده کرده‌ایم؛ از فیلم‌های سندباد گرفته تا علاءالدین و علی‌بابا، از فیلم شیخ (جورج ملفورد-1921) و پسر شیخ (جورج فیتس موریس-1926) تا مراکش (جوزف فن اشترنبرگ -1930) یا فیلم کازابلانکا و حتی کمدی گمشدگان حرم با شرکت باد ابوت و لو کاستلو تا فیلم شاهزاده پارس: ماسه‌های زمان (مایک نیوئل- 2010) که همیشه شرق اسلامی با شکل و شمایلی تاریک و با محلات فقیرنشین و سیاه نمایش داده می‌شدند.
گاهی فراتر از تمسخر و تحقیر، مسلمانان را افرادی خون‌ریز به تصویر کشیدند و خود را متمدن و انسان‌مدار، همچون فیلم «ال‌سید»! و گاهی مانند «لارنس عربستان» نشان دادند که فقط این هوش و درایت غربی‌های چشم‌آبی و موطلایی است که می‌تواند مسلمانان بدوی و وحشی را تربیت کند.
از اوایل دهه 70 که رشد جنبش‌های اسلامی، منافع‌شان را بیشتر مورد تهدید قرار داد، با امثال فیلم «جن‌گیر» اسلام را آیینی شیطانی جلوه دادند و با پیروزی انقلاب اسلامی به همانندسازی اسلام و مسلمانان با هیولاها و سپس تروریست‌ها پرداختند تا جایی که حتی برژینسکی صهیونیست نیز هشدار داد این روند اسلام‌ستیزی غرب به یک هولوکاست دیگر خواهد انجامید و پروفسور جک شاهین (استاد دانشگاه ایلینویز آمریکا) اعلام کرد در طی 30 سال و تماشای بیش از 1000 فیلم سینمای غرب درباره مسلمانان از دوران صامت تا به امروز، همواره پیروان دین اسلام را افرادی نشان داده‌اند که در ماهیت؛ خشن، خبیث، رذل و جنایتکار هستند.
و بالاخره امسال در یکی از استراتژیک‌ترین آثار سینمایی خود به نام «تلماسه» (که بیشترین جوایز اسکار سال را به خود اختصاص داد) به ساحت مقدس حضرت ولی‌عصر(عج) اسائه ادب کردند.
ساخت آثار موهن مانند «عنکبوت مقدس» تصادفی، بدون برنامه و باری به هر جهت نبوده و نیست. ماجرا بسیار عمیق‌تر از ساخت یکی دو فیلم است و به یک تاریخ گسترش می‌یابد. عناد سینمای غرب با اسلام از دشمنی تاریخی صاحبان آن سینما یعنی پدیدآورندگان غرب صلیبی/ صهیونی با دین خاتم پیامبران نشات می‌گیرد و اساسا محدود به سال و قرن یا فیلم‌های خاصی نیست. یک دشمنی دیرین و ایدئولوژیک که در تمام طول این تاریخ 15 قرنی ادامه داشته و دارد.
سعید مستغاثی - مستندساز و کارشناس سینما
این‌چنین بود که از همان سال‌های آغازین سینما، تهاجم به اسلام و مسلمانان توسط این رسانه نوپا شکل گرفت، تهاجمی که در سال‌های بعد سینمای غرب، به‌خصوص در هالیوود به شیوه‌های سیستماتیک ادامه یافت و هر دوره‌ای به شکل و شمایلی ظاهر شد؛ دورانی که مسلمانان، افرادی پاپتی، خبیث و حتی شیطان‌صفت تصویر شدند؛ مثل دزد بغداد (رائول والش-1924و الکساندر کوردا -1940).
چنین کاراکتری را در بسیاری از آثار سینمای غرب، اعم از فیلم و کارتون طی این 125 سال، به‌کرات مشاهده کرده‌ایم؛ از فیلم‌های سندباد گرفته تا علاءالدین و علی‌بابا، از فیلم شیخ (جورج ملفورد-1921) و پسر شیخ (جورج فیتس موریس-1926) تا مراکش (جوزف فن اشترنبرگ -1930) یا فیلم کازابلانکا و حتی کمدی گمشدگان حرم با شرکت باد ابوت و لو کاستلو تا فیلم شاهزاده پارس: ماسه‌های زمان (مایک نیوئل- 2010) که همیشه شرق اسلامی با شکل و شمایلی تاریک و با محلات فقیرنشین و سیاه نمایش داده می‌شدند.
گاهی فراتر از تمسخر و تحقیر، مسلمانان را افرادی خون‌ریز به تصویر کشیدند و خود را متمدن و انسان‌مدار، همچون فیلم «ال‌سید»! و گاهی مانند «لارنس عربستان» نشان دادند که فقط این هوش و درایت غربی‌های چشم‌آبی و موطلایی است که می‌تواند مسلمانان بدوی و وحشی را تربیت کند.
از اوایل دهه 70 که رشد جنبش‌های اسلامی، منافع‌شان را بیشتر مورد تهدید قرار داد، با امثال فیلم «جن‌گیر» اسلام را آیینی شیطانی جلوه دادند و با پیروزی انقلاب اسلامی به همانندسازی اسلام و مسلمانان با هیولاها و سپس تروریست‌ها پرداختند تا جایی که حتی برژینسکی صهیونیست نیز هشدار داد این روند اسلام‌ستیزی غرب به یک هولوکاست دیگر خواهد انجامید و پروفسور جک شاهین (استاد دانشگاه ایلینویز آمریکا) اعلام کرد در طی 30 سال و تماشای بیش از 1000 فیلم سینمای غرب درباره مسلمانان از دوران صامت تا به امروز، همواره پیروان دین اسلام را افرادی نشان داده‌اند که در ماهیت؛ خشن، خبیث، رذل و جنایتکار هستند.
و بالاخره امسال در یکی از استراتژیک‌ترین آثار سینمایی خود به نام «تلماسه» (که بیشترین جوایز اسکار سال را به خود اختصاص داد) به ساحت مقدس حضرت ولی‌عصر(عج) اسائه ادب کردند.
ساخت آثار موهن مانند «عنکبوت مقدس» تصادفی، بدون برنامه و باری به هر جهت نبوده و نیست. ماجرا بسیار عمیق‌تر از ساخت یکی دو فیلم است و به یک تاریخ گسترش می‌یابد. عناد سینمای غرب با اسلام از دشمنی تاریخی صاحبان آن سینما یعنی پدیدآورندگان غرب صلیبی/ صهیونی با دین خاتم پیامبران نشات می‌گیرد و اساسا محدود به سال و قرن یا فیلم‌های خاصی نیست. یک دشمنی دیرین و ایدئولوژیک که در تمام طول این تاریخ 15 قرنی ادامه داشته و دارد.
سعید مستغاثی - مستندساز و کارشناس سینما
