از تولیدات معمول فرهنگی همچون برنامه‌های تلویزیونی بگیرید و فیلم‌های سینمایی کودکان که در دهه 60 بسیار قابل توجه بود و حالا در کمترین تعداد تولید می‌شود تا حتی طراحی بازی و البته تولید اسباب‌بازی. تولید اسباب‌بازی از جایی مهم است که بدانیم اسباب‌بازی به‌عنوان هویت‌سازترین کالای فرهنگی و پیش‌نیاز اساسی برای تغییر ساختار و شخصیت آینده فرزندان کشور است. فارغ از این موضوع حالا این حوزه را با نام صنعت اسباب‌بازی یاد می‌کنند چرا که گردش مالی فراوانی هم پشت آن وجود دارد که می‌توان به لحاظ اقتصادی هم به آن نگاه کرد اما با توجه به اهمیت اسباب‌بازی به‌عنوان یک کالای استراتژیک فرهنگی برای رشد کودکان به سبک زندگی نزدیک به خانواده ایرانی ما در رابطه با تولید اسباب‌بازی کجا ایستاده‌ایم؟ مسؤولان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به‌عنوان یکی از متولیان مهم در این حوزه معتقدند نسبت به سال‌های گذشته پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای داشته‌ایم. پیشرفت در این حوزه از جایی مهم است که بدانیم در فاصله چهارساله میان سال‌های 1383 تا 1387 ایران با وارد‌ کردن 11درصد از کل واردات اسبا‌ب‌بازی که شامل 320 طبقه مختلف اسباب‌بازی بوده در رتبه سوم از میان پنج واردکننده اسباب‌بازی در جهان قرار داشته است! تولید داخلی اسباب‌بازی به‌جز آورده‌های اقتصادی و سودآوری بالا، مزایایی مانند اشتغال‌زایی، انطباق محصول با وضعیت فرهنگی، معرفی شخصیت‌ها، قهرمانان و الگوهای داخلی (ملی و اسلامی)، جلوگیری از هجوم فرهنگ بیگانه و کاهش تبلیغ خشونت را داراست، همین‌هاست که بررسی وضعیت و جایگاه اسباب‌بازی در تولید ملی و لزوم تعریف جایگاه آنها ضروری است. در سوی مقابل هم واردات اسباب‌بازی خارجی، علاوه بر ارزبری زیاد و از بین بردن فرصت اشتغال داخلی، که ناشی از تاثیرات اقتصادی آن است، آثار و مشکلات فرهنگی زیادی نیز به دنبال دارد. اگرچه بسیاری به درستی باور دارند اسباب‌بازی‌های خارجی راه را برای الگوپذیری گودکان از فرهنگ بیگانه باز کرده است اما نمی‌توان ورود هر اسباب‌بازی خارجی را به معنای تهاجم فرهنگی دانست و نبایدبا اسباب‌بازی‌های وارداتی که به افزایش توانمندی‌های ذهنی و مهارت‌های حرکتی کودکان کمک می‌کند مخالفت کرد و می‌توان با تقویت صنعت اسباب‌بازی در داخل به عرضه برخی از اسباب‌بازی‌های مفید خارجی نیز اقدام کرد.