نمی‌توانم با کلمات توضیح بدهم که این رقابت‌ها و این جام چقدر برای من ارزشمند است. این را بارها گفته‌ام؛ ویمبلدون از گذشته و تا ابد به‌عنوان خاص‌ترین تورنمنت در قلب من باقی خواهد ماند. ویمبلدون رویدادی است که به من انگیزه داد و الهام‌بخش من برای شروع تنیس شد، آن‌هم هنگامی که همراه پدر و مادرم در خانه‌ای کوهستانی در صربستان زندگی می‌کردم و آنها یک رستوران را آنجا  اداره می‌کردند. 

در سال ۱۹۹۲ چهار یا پنج ساله بودم که اولین قهرمانی پیت سمپراس را در ویمبلدون دیدم. از پدر و مادرم خواستم، برایم یک راکت بخرند. اولین تصویر ذهنی من از تنیس، زمین چمن و مسابقات ویمبلدون بود. همیشه رویای آمدن به ویمبلدون و بازی در این زمین را داشتم. هربار که قهرمان می‌شوم ارزش و اهمیت این مسابقات برایم بیشتر می‌شود. بسیار خوشبخت و سپاسگزار هستم که الان اینجا و با جام مسابقات در دستم ایستاده‌ام.

در چند ماه ابتدایی سال اوضاع خوبی نداشتم، چه از نظر روحی و چه عاطفی. اما فهمیدم که باید صبور باشم. همواره در مهم‌ترین برهه‌های زندگی‌ام توانستم به جام ویمبلدون برسم. مثل سال ۲۰۱۸ که بعد از عمل جراحی دستم کسب کردم.

در چند هفته آینده به استراحت می‌پردازم و منتظر خبرهای خوب از آمریکا می‌مانم. خیلی دوست دارم در آمریکا بازی کنم اما اگر این اتفاق نیفتد، درباره برنامه‌ام [برای ادامه فصل] فکر خواهم کرد.