چیزی تا مسابقات جهانی نمانده، شرایطتان چطور است؟
راستش فعلا منتظریم ببینیم مسافر آمریکا می‌شویم یا نه و آیا آمریکا برایمان ویزا صادر می‌کند یا نه. متاسفانه در این چند وقت اخیر حساسیت‌ ها زیاد بوده و آمریکا برای ورزشکاران و مربیان ایرانی ویزا صادر نکرده است. نمونه‌اش همین تیم‌ملی کاراته که قرار بود به بازی‌های جهانی بیرمنگام برود اما سفارت آمریکا در ارمنستان کل تیم را ریجکت کرده است. ما هم از طریق ارمنستان اقدام کردیم و در انتظار به سر می‌بریم. همه می‌دانیم که ایران از همه جنبه‌ها تحت فشار و تحریم‌های بین‌المللی است. بنا‌براین نیاز به یک دیپلماسی قوی در سطح جهانی داریم. امیدوارم مسؤولان ورزش کشور هر چه زودتر دست به کار شوند تا ورزشکاران فرصت‌هایشان را از دست ندهند. یک ورزشکار همه زندگی‌اش ورزش است. خودم به شخصه ماه‌هاست برای شرکت در رقابت‌های قهرمانی جهان در آمریکا تمرین می‌کنم اما نمی‌دانم نتیجه زحماتم چه می‌شود.
ظاهرا در آلماتی هم با مصائب زیادی مسابقه دادید.
بله همین طور است. روز قبل از مسابقه کفشم پاره شد و نمی‌دانستم چه کنم. تا الان این موضوع را رسانه‌ای نکردم و به هیچ مسؤولی هم نگفتم. ده میلیون هزینه کفشم بود و از آمریکا با هزار مصیبت آن را خریده بودم اما درست روز مسابقه با این اتفاق تلخ مواجه شدم. حتی شرایط این را نداشتم که مشابه آن کفش را در آلماتی پیدا کنم. برای همین با دستمال و فوم داخل کفشم را پر کردم و در چنین وضعیتی دویدم. فکر کنم که لقب بدشانس‌ترین دوومیدانی‌کار ایران را باید به من بدهند. در المپیک توکیو هم چند روز قبل از اعزام تست کرونایم مثبت شد و این فرصت مهم را از دست دادم. الان هم باید این اضطراب را داشته باشم که آیا آمریکا ویزای مرا صادر می‌کند یا نه.
خاطره تلخ المپیک را توانستید فراموش کنید؟
خاطره تلخ المپیک توکیو را فقط می‌توانم با حضور در مسابقات جهانی آمریکا فراموش کنم. من باید بعد از مدت‌ها یک دوی خوب داشته باشم. دوره قبل که در رقابت‌های جهانی شرکت کردم 18ساله بودم. اصلا تجربه‌ای نداشتم. متاسفانه نحوه اعزام‌مان به محل مسابقات (قطر ) هم خیلی بد بود. از هوای 20 درجه تهران وارد گرمای 50 درجه قطر شدم و به فاصله دو روز بعد مسابقه دادم. با این حال با اختلاف دو صدم ثانیه، در دور مقدماتی حذف شدم. با هر سختی که بود توانستم از طریق رده‌بندی جهانی، سهمیه مسابقات جهانی را بگیرم (قرار گرفتن در جمع 40 نفر اول دنیا). الان توقع دارم مسؤولان هر کاری میتوانند انجام بدهند تا به آمریکا برسم. فدراسیون تا حدی برای من تلاش کرده و از آنها تشکر می‌کنم اما من آن حمایت واقعی را ندارم. ما در فدراسیون یک مدیر برنامه نداریم که برای ملی‌پوشان رویدادهای مختلف را  انتخاب کند. فدراسیون این کار را به خود ورزشکار محول کرده است. اصلا رقابت خاصی را در حد خودم حس نمی‌کنم. من نیاز به مسابقات سطح بالا در اروپا دارم تا بتوانم در یک فضای رقابتی رکوردم را ارتقا بدهم. متاسفانه این فرصت تا الان پیش نیامده است.
در بازی‌های کشورهای اسلامی شرکت می‌کنید؟
اگر شرایطش را داشته باشم بله. به هر حال دونده‌های کشورهای آفریقایی به این مسابقات می‌آیند و برای من خوب است. هدف ما امسال حضور در بازی‌های آسیایی 2022 بود که این رویداد هم لغو شد. پس در این شرایط باید یک مسابقه دیگر را جایگزین کنم که فکر می‌‌کنم مسابقات کشورهای اسلامی خوب باشد.
مهم‌ترین خواسته تان چیست؟
ایران کشوری است که سرمایه‌های زیادی دارد چرا ما ورزشکاران باید از داشتن یک کمپ معمولی محروم باشیم و برای تمرین کردن به ترکیه برویم. ما همیشه به حداقل‌ها هم قانع بودیم. از مسؤولان می‌خواهم به داد دوومیدانی برسند. دوومیدانی یک ورزش مادر است و حقش بیشتر از اینهاست.

حسرت  یک فینال
مهدی پیرجهان، اولین دونده ایرانی است که موفق شد برای نخستین بار در ماده 400 متر با مانع سهمیه حضور در بازی‌های المپیک را به دست آورد. در این ماده 13 نفر از طریق رنکینگ جهانی جواز صعود به المپیک را کسب می‌کردند که پیرجهان با قرار گرفتن در جایگاه سی و چهارم اتحادیه جهانی دوومیدانی المپیکی شد. جهش رکوردهای این دونده آذری طی سه چهار سال حضورش در تیم‌ملی دوهای سرعت به قدری قابل ملاحظه بود که توانست بعد از 14 سال، رکورد ملی این ماده را جابه‌جا کند و بارها نیز رکوردهای شخصی‌اش را بشکند. او بعد از المپیکی شدن گفت: من را در فینال المپیک توکیو ببینید. بخت اما با نفر سوم جوانان آسیا یار نبود و در فاصله 24 ساعت مانده به اعزامش به توکیو، تست کرونایش مثبت شد تا دویدن در بزرگترین فستیوال ورزشی دنیا را از دست بدهد.

سارا گودرزی - گروه ورزش