زندگی محمدمهدی حسینی به حضور و فعالیت در گروه‌های جهادی گره خورده است. ارتباط او با گروه‌های جهادی از سال84 شروع شد؛ زمانی که به دانشگاه می‌رفت. بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه اما گروهی که در آن فعالیت می‌کرد به کار خود پایان داد و همین دلیلی شد تا حسینی یک گروه تازه تشکیل دهد که سال96 به‌طور رسمی ثبت و به نام گروه جهادی شهید حججی شناخته شد؛ گروهی که همه اعضای آن در تهران زندگی می‌کنند اما برای انجام فعالیت جهادی راهی شهرستان بشاگرد در جنوب‌شرقی کشور می‌شوند.
 طرح اشتغالزایی خاص
اعضای این گروه جهادی تا مدتی پیش هر زمانی که به شهرستان بشاگرد می‌رفتند چیزی نمی‌دیدند جز فقر و ناتوانی. آنها اما دوست داشتند که گره‌ای از این مشکلات باز کنند و اهالی شهرستان توانمند شوند. به همین دلیل ایده‌های مختلفی را برای توانمندسازی اهالی شهرستان بررسی کردند. برخی تصور می‌کردند آنها نیز مانند بسیاری از گروه‌های جهادی از خیرین هزینه‌ای دریافت می‌کنند تا برای افراد نیازمند اقلام تهیه کنند اما این‌طور نبود. حسینی می‌گوید که اگر یک کیسه برنج به در خانه افراد نیازمند می‌بردند دو هفته دیگر آنها دوباره به برنج نیاز پیدا می‌کردند به همین دلیل به قول معروف اعضای گروه به جای رساندن ماهی به سر سفره نیازمندان به آنها ماهیگیری یاد دادند. ایده اشتغالزایی ایده ساده‌ای بود و آنها از خیرین خواستند که پول برای تهیه اقلام خوراکی ندهند بلکه پول برای تهیه زمین، نهال و دام در اختیارشان بگذارند‌ حتی لازم نبود که خیری هم پولی اهدا کند و به این ترتیب اهدای نهال و دام در دستور کار قرار گرفت؛ اقدامی که اعضای گروه جهادی نام آن را وقف گذاشتند. وقف دام، گوسفند، بز، مرغ و شترمرغ فقط وقف نبوده است. اهدای دام نیاز به محلی برای نگهداری را ایجاد کرد به همین دلیل بسیاری از خیرین به نیازمندان زمین اهدا کردند. هر نیکوکاری می‌توانست قطعه‌ای زمین را برای کشت نهال یا دام اهدا می‌کرد تا پروسه اشتغال‌زایی کامل شود. با این ایده بسیاری از خیرین بز، گوسفند، شترمرغ و مرغ در اختیار گروه قرار دادند تا مرغداری‌ها، مزارع پرورش بوقلمون، بز و نیز دامداری‌هایی برای پرورش گوسفند و گاو راه‌اندازی شود. در زمین‌های کشاورزی هم نهال درخت مورینگا کاشته شد تا منبعی برای درآمد افراد نیازمند باشد. آن‌طور که حسینی می‌گوید محصولات جانبی مانند پشم، تخم‌مرغ، گوشت، شیر ‌، میوه و روغن هم بسته‌بندی و به فروش می‌رسد.
 منطقه خاص، اشتغالزایی خاص
‌از همان ابتدا برنامه این گروه این بود که بسته به شرایط منطقه، کار اشتغالزایی را انجام دهند. به همین دلیل یکی از مهم‌ترین اقدامات گروه احیای شغل‌های بومی منطقه است. پدران بسیاری از اهالی بشاگرد پیش از این به کارهای کشاورزی و دامداری مشغول بودند. کاشت و برداشت خرما، پرورش مرغ، گوسفند و بز از مشاغل رایج در این منطقه بود. هدف این گروه جهادی هم این بود که شغل ابا و اجدادی اهالی شهرستان احیا شود بنابراین زیرساخت‌های مناسبی برای رسیدن به این هدف آماده شد. حسینی توضیح می‌دهد که پرورش دام و نیز کشاورزی در این منطقه همیشه به‌صورت سنتی انجام گرفته اما برای رسیدن به شرایط مطلوب نیاز است که به شکل صنعتی کارآفرینی انجام شود.
به این ترتیب ارائه آموزش‌های لازم برای برای ایجاد یک کسب‌وکار صنعتی با در دستور کار قرار گرفت. محمدمهدی توضیح می‌دهد که همزمان با وقف خیرین آنها هم کلاس‌های اشتغالزایی خود را برگزار‌کردند. استقبال برای حضور در کلاس‌های آموزشی زیاد بود و برگزاری کلاس‌ها با اساتید خبره انجام گرفت و هر فردی که می‌خواست در کلاس‌های آموزشی شرکت و راه‌اندازی کسب‌وکارش را همزمان با شروع کلاس‌ها آغاز کرد.
به این ترتیب آموزش عملی نتیجه داد و بسیاری از افرادی که پیش از این حتی در مشاغل آبا و اجدادی شکست خورده بودند به موفقیت دست پیدا کردند. یکی از بندهای مهم کلاس‌های آموزشی مدیریت کسب‌وکار است. نکات بازاریابی، فروش و بسته‌بندی مناسب برای ارائه محصولات در این کلاس‌ها آموزش داده می‌شود. به‌جز این اما حسینی می‌گوید که از کارآفرینان حمایت می‌شود تا محصولات خود را به فروش برسانند‌ یا در بسته‌بندی‌های مناسب به بازار ارائه دهند.
 تحقیقات عملی
‌‌مهم‌ترین کاری که در این گروه جهادی انجام‌شده، کشت درخت دارویی مورینگاست. حسینی تعریف می‌کند که حدود سه سال قبل یکی از اساتید دانشگاه که با این گروه در ارتباط است به آنها گفت که پرورش درخت بومی مورینگا در این منطقه می‌تواند بخشی از مشکلات را حل کند. درخت دارویی که به درخت معجزه معروف است و در هند رشد می‌کند. اهالی شهرستان به این گیاه گز روغنی می‌گویند. کاشت این درخت در مناطق گرمسیری شهرستان بشاگرد خیلی مناسب بود. به همین دلیل گروه جهادی تحقیق و پرورش این درخت را شروع کردند. پرورش درخت نتیجه داد و همین دلیلی شد تا اهالی شهرستان منبع درآمد مناسبی با کاشت درخت معجزه پیدا کنند.
تحقیقات این گروه جهادی تنها به کاشت درخت دارویی مورینگا ختم نمی‌شود. بعد از تحقیقات گسترده برای اولین‌بار بوقلمون در این شهرستان پرورش داده شد تا منبع درآمدی برای اهالی منطقه شود. حسینی تعریف می‌کند که در حال بررسی و تحقیق برای پرورش میگو در منطقه هستند که اگر شرایط جوی و زیرساختی برای پرورش میگو فراهم باشد آموزش پرورش میگو هم به‌زودی شروع خواهد شد.
این گروه تحقیقات دیگری را نیز انجام می‌دهد؛ تحقیقاتی درخصوص امکان پرورش گیاه استبرق که برای تولید جلیقه‌های ضدگلوله به‌کار می‌رود و نیز سیر سیاه در حال انجام است و آنها امیدوارند با ایجاد کسب‌وکارهای متنوع، شرایط را برای توانمندسازی افراد بیشتری مهیا کنند؛ البته با همین شیوه تاکنون حدود 50 نفر به صورت مستقیم و 100 نفر هم به صورت غیرمستقیم مشغول به کار شدند.
‌به‌جز اشتغالزایی در منطقه، گروه فعالیت‌های متنوع دیگری هم انجام می‌دهد. به گفته حسینی مساله کمبود آب در منطقه بشاگرد جدی است. به همین دلیل گروه تحقیقی برای آبخیزداری انجام دادند. تحقیق که البته به مرحله اجرایی درآمد. احداث یک آب‌بند خاکی برای مهار آب‌های سطحی از اقداماتی است که با کمک این گروه و البته مسوولان منطقه‌ای انجام‌شده و علاوه براین اعضای گروه جهادی برنامه دارند که برای آبیاری مکانیزه و قطره‌ای طرح‌هایی را به ارگان‌های مربوطه پیشنهاد دهند تا مشکل هدر رفت آب در زمین‌های کشاورزی و ذخیره آب در فصل بارندگی‌های فصلی حل شود.


‌مانند بسیاری از مردم جنوب و بشاگرد، رنگ پوست موسی جهانشاهی تیره است. او که 25سال دارد از اینکه توانسته روی پا‌ی خودش بایستد خوشحال است. موسی در نور کم‌رمق مرغداری به مرغ‌هایش آب و دانه می‌دهد. نگاهش می‌خندد. چهار سال قبل اما زندگی او شکل دیگری بود. موسی تعریف می‌کند که برای ادامه زندگی و مستقل‌شدن تصمیم گرفت سراغ شغل ابا و اجدادی‌اش یعنی مرغداری برود که گسترش کار مرغداری به‌صورت صنعتی برای او مشکلاتی درست کرد؛ مسائلی که باعث شد او خیلی زود، شروع نکرده، کارش را تعطیل کند. حضور گروه جهادی در شهرستان اما باعث شد او دوباره به فکر راه‌اندازی مرغداری‌اش بیفتد. موسی در کلاس‌های آموزشی شرکت کرد و خیلی زود با استفاده از نکاتی که یاد گرفته بود توانست مرغداری را دوباره از نو راه‌اندازی کند. او درحال‌حاضر پنج کارگر دارد و به فکر گسترش کارش است.
‌حمید حاجی‌زاده یکی دیگر از افرادی است که به کمک گروه جهادی کسب‌وکار خود را راه انداخته است. او سه سال پیش به کمک این گروه وامی گرفت و 35راس بز خرید. حمید تعریف می‌کند که محصولات خود را به یزد و تهران ارسال می‌کند.
قنبر تاجدار، معلم است و در کنار شغل معلمی کشاورزی هم می‌کند. قنبر، 283نهال مورینگا دارد. تاجدار توضیح می‌دهد که برای 9نفر که پیش از این در روستا بیکار بودند اشتغالزایی کرده است. چراکه فرآورده‌های درخت‌های تاجدار به کشورهای همسایه صادر می‌شود.