پرده اول وقتی بود كه ماشین جنگ شهری معترضان ۸۸ كه دیگر تبدیل به جمعیتی در حد جریان فتنه شده بود، با راهپیمایی عظیم ۹ دی توسط مردم از كار افتاد اما ماجرای حصر موسوی و كروبی به فتنه دوم آنها بازمی‌گشت، یعنی درست وقتی كه تصمیم گرفتند دست به سوریه‌سازی ایران بزنند، اقدامی فوق‌العاده خطرناك كه نتیجه هولناك آن را بعد از 11 سال در سوریه می‌بینیم. 
وقتی موج بیداری اسلامی كشورهای عربی را فراگرفت، جریان حامی فتنه با تصور این‌كه فرصت مناسبی برای تكرار وقایع سوریه است، شروع به تحریك مردم و برپایی تجمع ۲۵ بهمن با حضور میدانی میرحسین موسوی كردند، تا جایی كه تاجزاده از زندان نامه نوشت و گفت معارضان سوریه از جنس انقلاب سبز هستند و كاری كه در تونس و مصر برای سرگونی رژیم رخ داده، راه سبز امید نیز باید همان راه را دنبال كند! اقدام ضدامنیتی این جریان باعث شد، شورای‌عالی امنیت ملی پس از غائله ۲۵ بهمن رای به حصر میرحسین موسوی دهد؛ رأیی كه تلاش داشت با یك اقدام بازدارنده از استمرار فتنه‌انگیزی آنها جلوگیری كند و به جای مجازات سنگین، با اقتدار نظام ۱۲ سال در حصر قرار گرفتند. این وضعیت تقریبا تا سال 92 ادامه داشت، یعنی درست تا وقتی كه حسن روحانی برای اولین انتخابات ریاست جمهوری بعد از 88 به میدان آمد و تلاش كرد با بهره‌برداری سیاسی از این پرونده، همراهی بدنه جریان اصلاح‌طلب را به‌دست آورد‌ اما این گروكشی سیاسی، آورده‌ای نداشت و قرار هم نبود مساله‌ای امنیتی تبدیل به سوژه انتخاباتی شود.
هرچند با گذشت زمان و در عین حال تغییرات سیاسی و اجتماعی، تاثیرگذاری اجتماعی موسوی و كروبی هم كم‌كم كاهش پیدا كرد و امروز حتی در مطالبات جریان سیاسی نزدیك به آنها هم این موضوع جایی ندارد.
اما حالا در اردیبهشت 1401 خبری آمد كه اعلام می‌كرد محدودیت فیزیكی منزل موسوی برداشته‌شده اما كنترل‌های لازم درخصوص سران فتنه ادامه دارد و اصل مراقبت از میرحسین موسوی با هدف پیشگیری از هرگونه آسیب به او یا اقدامات خلاف قانون این شخص، همچنان برقرار است؛ به هرحال این اقدام جدید و برداشتن درهای بن‌بست كوچه اختر در خیابان پاستور، باب مظلوم‌نمایی میرحسین موسوی و حامیان سیاسی معدود او را بسته و پروژه «مصدق‌سازی» از یك فتنه‌گر كه خط محتوایی رسانه‌های اپوزسیون بود را هم ناكام گذاشته است.