این شعر از طبیب اصفهانی، شاعر قرن 12، سال‌ها تنها در میان شاعران محبوب بود:
غمت در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم
که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند
خلد گر به پا خاری، آسان برآرم
چه سازم به خاری که در دل نشیند؟...
اما وقتی عثمان محمدپرست و غلامعلی پورعطایی، آن را در یکی از مقام‌های موسیقی خراسان با ترجیع‌بند «نوایی نوایی نوایی نوایی، همه باوفایند تو گل بی‌وفایی» اجرا کردند، این شعر در میان عموم مردم محبوب شد و سوز ساز عثمان با این بیت که: «الهی برافتد نشان جدایی/ جوانی بگذرد تو قدرش ندانی» به دل بسیاری نشست. این ترانه سال ۱۳۴۴ در نمایش «پهلوان‌اکبر می‌میرد» در تهران اجرا شد و همراه نمایش اقبال فراوان یافت و بعدها توسط خوانندگان زیادی ازجمله عبدالوهاب شهیدی، بیژن بیژنی، محمد اصفهانی و ... بازخوانی شد اما شهرت آن به‌نام عثمان محمدپرست باقی ماند.