با این حال اما مردم هنوز در فضای مجازی پای حرف این افراد می‌نشینند و گوش به حرف‌هایشان می‌دهند. بخشی از اقبال عمومی به توصیه‌های روان‌شناسی این افراد اما جاذبه سخن و استفاده از کلمات زیباست. آنها از «‌مثبت‌اندیشی» صحبت می‌کنند و تفکر «یونگ» را گسترش می‌دهند. در همه این تفکرات روان‌شناسی رویاسازی نقش دارد، مساله‌ای که مخاطب امروز به‌ویژه بعد از بروز بحران کرونا و پس از ایجاد خلأهای روحی و روانی پساکرونا به‌شدت به آن نیاز دارد.
 اقبال عمومی از صفحات طرفداران این روان‌شناسان هم تاییدی بر این ادعاست؛ طرفدارانی که دست به کار شده و با بازنشر گفته‌های این افراد، برایشان میلیونی مخاطب جذب می‌کنند. 
البته مثبت‌اندیشی بد نیست و کسی نمی‌گوید که نباید افراد در زندگی شخصی نیمه پر لیوان را ببینید. ماجرا در واقع چیز دیگری است، این که تفکرات خوشی که این روان‌شناسان اشاعه می‌دهند مانند آهنگی موزون و گوشنواز در فضای ذهن مردم پخش می‌شود، در حالی که پوچ و توخالی است. 
درواقع تصویرسازی رویاگونه روان‌شناسان زرد باعث می‌شود تا افراد زندگی‌شان را روی ابرها بنا کنند؛ ابری که خیلی زود ممکن است از بین برود و اثری از آن باقی نماند. 
اما مشکل فقط اینها نیست. روان‌شناسان زرد، حرف‌های خود را با قیمت‌های گزاف می‌فروشند و با هیجان‌زده کردن مردم، جیب‌شان را خالی می‌کنند،‌ درحالی‌که نه مشکلی از آنها حل شده و نه تفکری والا و ارزشمند به آنها افزوده شده‌است.

لیلی تهرانی - روزنامه‌نگار