سریال‌هایی كه تلویزیون پخش می‌كند مخاطبین خودش را دارد و شخصا وقتی در جلسات مختلف با مسؤولان و مدیران تلویزیون صحبت می‌كنم متوجه می‌شوم كه همه مشتاق هستند كارهای خوب انجام دهند و جذب مخاطب برایشان خیلی مهم است و همین‌طور آمارهایی كه از مخاطب می‌گیرند برایشان خیلی مهم است ولی به نظر من تلویزیون همچنان باید بیشتر و بیشتر به سریال‌سازی توجه كند و حتی دست سازندگان را به طور كامل در اجرای سوژه‌ها باز بگذارد.
سیاستمداران خارجی حتی برای ده سال آینده سینما و شبكه‌های تلویزیونی‌شان هم برنامه‌ریزی كرده‌اند. آنها با تمام وزارتخانه‌های مربوطه كه در رابطه با مسائل اجتماعی و سیاسی و آموزشی فعالند مشورت و صحبت می‌كنند و می‌گویند كه استراتژی مملكت در ده سال آینده باید كدام سمت رود و بر آن اساس به كمپانی‌ها می‌گویند كه برای ده سال آینده این آثار را
 بسازید.
سیاستمداران ما نیز اگر می‌خواهند اثرگذاری محصولات آن طرفی را داشته باشند باید یك نگاه آینده‌نگرانه داشته باشند و سپس از رسانه‌های جمعی و به‌خصوص تلویزیون حمایت كنند تا بتوانند محصولات مفید تولید كنند.
طبیعی است كه اغلب هنرمندان ما امتحان خودشان را پس داده‌اند و همه خط قرمزها را می‌دانند و كافی است سوژه را به آنها بدهید و نگارش و تولید را از آنها بخواهید كه این تولید می‌تواند از مسائل سیاسی و اجتماعی تا آموزشی را
دربرگیرد.
مخاطب بعد از دیدن سریال باید احساس امنیت كند و سریالی كه تشنج یا دودستگی و خشونت ایجاد كند، تاثیرهای زودگذر دارد.
باید اول انسان را بشناسیم و سریال ما شخصیت داشته باشد و همه خصوصیت‌های انسان‌ها را در شخصیت‌هایمان نشر
كنیم.
بسیاری از سریال‌های فعلی تلویزیون ویژگی آرامش‌بخشی را دارند؛ همین طور است بسیاری از برنامه‌های رادیویی و مثلا حتی در رادیوپیام و در خلال پخش اخبار سعی میشود ایجاد امید و آرامش و انگیزه به مخاطب القا شود.
باید تمام تهیه‌كنندگان تلویزیون و رادیو سعی كنند این الگوی احساس امنیت و آرامش در مخاطب را پیگیری كنند.