نتیجه اخلاقی این دو پاراگراف بالا ساده است. مساله وسیله نیست، بلکه محتوایی است که قرار است منتقل شود. انواع و اقسام وسایل را هم به کار بگیری ولی نتوانی حرف دلت را درست متوجه دیگران کنی هیچ فایده ای ندارد.
حالا شاید ندانیم که همی حرف زدن، قواعد خاص خودش را دارد. اصلا ما در مورد اکثر چیزها فکر می‌کنیم خیلی بی قاعده و به قول معروف یلخی است. در حالی‌که اگر فرمول‌ها و زیر و بم کار را بدانیم هم خودمان تاثیرش را می فهمیم هم دیگران. حالا اگر‌فرمول‌ها را یادگرفتی و حرفی که خواستی بزنی محتوای جالبی نداشت چه؟ اگر‌دلی را شکست چه؟ اگر راهی را کج کرد چه؟ 
من چون یک بار نتیجه اخلاقی گرفتم و بیشتر از این دوست ندارم سرمقاله‌ام محتوا پیدا کند این یکی را می‌سپارم به خودتان. منتها یک جمله بد نیست بگویم. این‌که هم باید بلد باشیم خوب حرف بزنیم هم حرف خوب بزنیم.

حسین شکیب‌‌راد