در سیاست‌های کلی جمعیت ابلاغی 30 اردیبهشت سال 1393 و در بندهای 9  و 10 بر مسأله مهاجرت تاکید شده است. بند 9 سیاست‌های کلی جمعیت بر بازتوزیع فضایی و جغرافیایی جمعیت، متناسب با ظرفیت زیستی با تأکید بر تأمین آب با هدف توزیع متعادل و کاهش فشار جمعیتی تاکید دارد و در بند 10 نیز بر حفظ و جذب جمعیت در روستاها و مناطق مرزی و کم‌تراکم و ایجاد مراکز جدید جمعیتی به‌ویژه در جزایر و سواحل خلیج‌فارس و دریای‌عمان از طریق توسعه شبکه‌های زیربنایی، حمایت و تشویق سرمایه‌گذاری و ایجاد فضای کسب‌وکار با درآمد کافی تاکید شده است. به بیان دیگر، اجرای سیاست‌های جمعیتی بدون توجه به مسأله مهاجرت، چه مهاجرت از روستا به شهرها و چه مهاجرت از کشور یا اضافه‌شدن مهاجران به داخل کشور کامل نیست. طبق آمارها درحال‌حاضر حداقل ۳۳هزار روستا از سکنه خالی شده است. درواقع اگر سال ۱۳۵۵ سه‌میلیون و ۲۶۵هزار خانوار ایرانی در مناطق شهری و سه‌میلیون و ۴۴۶هزار خانوار در مناطق روستایی ساکن بودند، این رقم در سال ۱۳۹۵ به‌طور تقریبی سه‌برابر به نفع خانواده‌های شهری شد و به‌ازای حدود ۱۸میلیون و ۱۲۵هزار و ۴۸۸ خانوار شهری، فقط شش‌میلیون و ۷۰هزار خانوار در مناطق روستایی ساکنند. این موضوع از نظر جمعیتی (تعداد نفرات) نیز سیری مشابه را طی کرده، به‌گونه‌‌ای که سال ۱۳۹۹ محمد امید، معاون وقت توسعه روستایی و مناطق محروم کشور اعلام کرد، از ۸۴میلیون جمعیت کشور «حدود ۲۰میلیون نفر روستایی و حدود یک‌میلیون نفر عشایر هستند که نزدیک به ۲۶درصد جمعیت کشور را شامل می‌شوند.» براین‌اساس پرواضح است در کنار تشویق به افزایش فرزندآوری،  حمایت از زوج‌های نابارور و در یک کلام سیاست‌های جمعیتی مستقیم باید موضوعات مرتبط با مهاجرت به شکلی جدی‌تر در برنامه‌ریزی‌های جمعیتی مورد توجه قرار گیرد.

یگانه شریعت - روزنامه‌نگار