عد از دو سال آموزش مجازی به دلیل شیوع کرونا، فروردین امسال دانش‌آموزان و معلمان برای آموزش حضوری به مدرسه‌ها بازگشتند. فیلم‌هایی که طی این مدت در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود و گاهی به دلیل شدت اعمال خشونت حتی می‌تواند برای مخاطب آزاردهنده باشد، به‌خوبی راوی فضای خشونت‌بار برخی مدارس کشور است؛ خشونتی که متأسفانه بیشتر قربانیان آن دانش‌آموزان هستند. اکنون بعد از دو سال، بچه‌ها با هیجانات انباشته‌شده و تخلیه‌نشده به مدرسه آمده‌اند. با توجه به این‌که یک ماه هم بیشتر در مدرسه نیستند، به‌شدت برای هر نوع شوخی، متلک انداختن و به طور کلی تخلیه انرژی انباشته‌شان آمادگی دارند. از طرف دیگر، دانش‌آموزان در این دو سال آداب حضور در کلاس درس و مدرسه را فراموش کرده‌اند و دیگر با آداب مدرسه عجین نیستند و کنار آمدن آنها با این شرایط و برگشتن به روال قبل به زمان زیادی نیاز دارد. فکر می‌کنم باز هم در ماه تحصیلی پیش رو، شاهد چنین اتفاقاتی باشیم.
فیلم‌هایی که از اعمال خشونت علیه دانش‌آموزان در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود، می‌تواند به این دور ماندن معلمان از مدرسه و دانش‌آموزان مرتبط باشد و البته قابل پیش‌بینی بود که این اتفاقات را بیشتر شاهد باشیم، چون آموزش و پرورش برنامه‌ای برای این وضعیت در نظر نگرفته و فقط تمرکزش روی بازگشایی مدارس به هر شکل ممکن بود.
معلم و دانش‌آموز و پدر و مادر در این جامعه خشونت‌زده زندگی می‌کنند و از جامعه اثر می‌پذیرند و بر آن اثر می‌گذارند؛ بنابراین می‌توان ادعا کرد خشونت در مدرسه، بیشتر از جامعه نیست و چه بسا کمتر است. ما بیش از 110هزار مدرسه، نزدیک یک میلیون معلم و بیش از 14میلیون دانش‌آموز داریم. با این گستره جمعیتی و البته بده‌بستان‌های طبیعی میان مدرسه و جامعه، آیا در مدرسه‌ها گریزی از خشونت داریم؟ به‌راستی نسبت این خشونت‌ها در این گستره جمعیتی چقدر است؟