آتش زیر خاکستر آسیبهای ظاهرا بهبودیافته
یکی از خطراتی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که برخی آسیبها ممکن است در ظاهر به نظر برسد بهبود یافتهاند اما همچنان میتوانند باعث مشکلاتی جدی در آینده شوند. یکی از مثالهای خوب در این مورد پیچخوردن مچ پاست که در ابتدا دردناک، متورم و کبود است اما بعد از چند هفته تورم فروکش میکند، کبودی ازبینمیرود و دیگر دردی احساس نمیشود اما مدتی بعد بهصورت کاملا ناگهانی و بیهیچ علتی، مجددا دردی شدید و طاقتفرسا در مچ پای بیمار بروز مییابد؛ بهخصوص اگر ناخودآگاه به جای بدی کوبیده شود یا هنگام وزناندازی با کمی چرخش روی زمین گذاشته شود.
بنابراین ازبینرفتن درد همواره نشاندهنده بهبود آسیب نیست. بهدنبال چنین صدماتی تغذیه خونی رباطها در مفصل دچار اختلال شده و روند ترمیم کند میشود. یک رباط آسیبدیده را مانند طنابی فرسوده تصور کنید که اگر بهصورت کامل و مناسب ترمیم نشود، ضعیفتر و مستعد آسیب مجدد خواهد شد و بهصورت مکرر وارد دورههای عود درد و التهاب میشود. در چنین مواردی یک فیزیوتراپیست مجرب علاوهبر استفاده از تجهیزات کاهشدهنده درد و التهاب، با یک ماساژ عرضی به جهتدهی مناسب فیبرهای در حال ترمیم بافت آسیبدیده رباط مچ پا کمک و روند بهبود را تسریع و تسهیل میکند.
در فیزیوتراپی علاوهبر درمانهای دستی، امواج ماورای صوت هم میتواند به همجهتشدن فیبرهای آسیبدیده رباط در دوران بهبود کمک کند. در چنین صدماتی علاوهبر تخریب بافت خود رباط، اعصاب درون آن هم آسیب میبینند که نقش مهم آنها کنترل حرکت و تعیین موقعیت مکانی و زمانبندی حرکت در مفصل است. به همین دلیل بازآموزی عصبی عضلانی با تمریندرمانی و تحریک الکتریکی در فیزیوتراپی طراحی و اجرا میشود. درصورتیکه این بازآموزی صورت نگیرد احتمال پیچخوردن مجدد پا بیشتر میشود.
تمرینهای تعادلی روی تخته تعادل از موثرترین روشهای بازآموزی سیستم عصبی در فیزیوتراپی است و باعث کاهش خطر بروز آسیبهای بعدی میشود. ما همچنین استفاده از مچبند طبی و نوارهای چسبدار کشی را تا ترمیم کامل بافت آسیبدیده توصیه میکنیم، بهخصوص که بیمار در وضعیت استراحت نبوده و به فعالیتهای جسمانی و ورزشی بپردازد. وقتی که بعد از یک آسیب درد ما از بین میرود، همیشه این سوال برای ما مطرح خواهد بود که آیا اکنون میتوانیم هر کاری را که دوست داشته باشیم انجام دهیم؟
معمولا ازبینرفتن درد نشاندهنده ازبینرفتن آسیب نیست. ممکن است علت ازبینرفتن درد بعد از آسیب، نداشتن اعتمادبهنفس لازم برای اعمال فشار به موضع درگیر و ترس از انجام فعالیتهای سنگین و ورزشی باشد. بنابراین فیزیوتراپی تنها برای کاهش درد بیمار نیست. وظیفه اصلی فیزیوتراپیست بازگرداندن فرد آسیبدیده به فعالیتهای شغلی، ورزشی، تفریحی و هر کاری است که بیمار دوست داشته باشد انجام دهد.
بنابراین ازبینرفتن درد همواره نشاندهنده بهبود آسیب نیست. بهدنبال چنین صدماتی تغذیه خونی رباطها در مفصل دچار اختلال شده و روند ترمیم کند میشود. یک رباط آسیبدیده را مانند طنابی فرسوده تصور کنید که اگر بهصورت کامل و مناسب ترمیم نشود، ضعیفتر و مستعد آسیب مجدد خواهد شد و بهصورت مکرر وارد دورههای عود درد و التهاب میشود. در چنین مواردی یک فیزیوتراپیست مجرب علاوهبر استفاده از تجهیزات کاهشدهنده درد و التهاب، با یک ماساژ عرضی به جهتدهی مناسب فیبرهای در حال ترمیم بافت آسیبدیده رباط مچ پا کمک و روند بهبود را تسریع و تسهیل میکند.
در فیزیوتراپی علاوهبر درمانهای دستی، امواج ماورای صوت هم میتواند به همجهتشدن فیبرهای آسیبدیده رباط در دوران بهبود کمک کند. در چنین صدماتی علاوهبر تخریب بافت خود رباط، اعصاب درون آن هم آسیب میبینند که نقش مهم آنها کنترل حرکت و تعیین موقعیت مکانی و زمانبندی حرکت در مفصل است. به همین دلیل بازآموزی عصبی عضلانی با تمریندرمانی و تحریک الکتریکی در فیزیوتراپی طراحی و اجرا میشود. درصورتیکه این بازآموزی صورت نگیرد احتمال پیچخوردن مجدد پا بیشتر میشود.
تمرینهای تعادلی روی تخته تعادل از موثرترین روشهای بازآموزی سیستم عصبی در فیزیوتراپی است و باعث کاهش خطر بروز آسیبهای بعدی میشود. ما همچنین استفاده از مچبند طبی و نوارهای چسبدار کشی را تا ترمیم کامل بافت آسیبدیده توصیه میکنیم، بهخصوص که بیمار در وضعیت استراحت نبوده و به فعالیتهای جسمانی و ورزشی بپردازد. وقتی که بعد از یک آسیب درد ما از بین میرود، همیشه این سوال برای ما مطرح خواهد بود که آیا اکنون میتوانیم هر کاری را که دوست داشته باشیم انجام دهیم؟
معمولا ازبینرفتن درد نشاندهنده ازبینرفتن آسیب نیست. ممکن است علت ازبینرفتن درد بعد از آسیب، نداشتن اعتمادبهنفس لازم برای اعمال فشار به موضع درگیر و ترس از انجام فعالیتهای سنگین و ورزشی باشد. بنابراین فیزیوتراپی تنها برای کاهش درد بیمار نیست. وظیفه اصلی فیزیوتراپیست بازگرداندن فرد آسیبدیده به فعالیتهای شغلی، ورزشی، تفریحی و هر کاری است که بیمار دوست داشته باشد انجام دهد.