تجربه غم‌انگیز متروپل، شکاف‌های عمیق این حوزه را آشکار کرده است. به عنوان نمونه در بخشی از فهرست‌ها، نام سه سالن سینما به چشم می‌خورد. سینما قیام در خیابان طالقانی که عمری بیش از نیم‌قرن دارد و یکی از کانون‌های تئاتر هم بوده است یا سینما فردوسی 60 ساله به دلیل قرارگیریش در مرکز تهران به نامی آشنا برای شهروندان پایتخت تبدیل شده است. اما در کنار این موارد، وقتی خلاهای شهرسازی بیشتر به چشم می‌آید که به گفته‌های گذشته مسوولان در این حوزه نگاهی دوباره بیندازیم.
به عنوان مثال، چند سال پیش یکی از اعضای سازمان نظام مهندسی پایتخت به عنوان یکی از سه نهاد صدور مجوز و ناظر بر ساخت و سازها به‌صراحت اعلام کرده بود درصد قابل‌توجهی از ساختمان‌های تهران توسط افراد غیرمتخصص ساخته می‌شود. این موضوع با کنار هم قرار دادن آمارهای دیگر، آورده شگفت‌انگیزی به همراه دارد.
 یکی از این آمارها مربوط به گزارش مجمع تشخیص مصلحت نظام در سال 1399 است، هر چند این گزارش به چالش کمبود پزشک پرداخته اما در جایی از آن به نقل از رئیس وقت سازمان نظام پزشکی اعلام شده است درصد زیادی از مجوزهای این سازمان برای طبابت پزشکان بلااستفاده مانده است. 
به این معنی که درصد قابل‌توجهی از این افراد مجوز طبابت گرفته‌اند و طبابت نمی‌کنند. وقتی به حجم آپارتمان‌هایی که گفته می‌شود «پزشک ساخت» است دقت کنیم به چرایی غیرتخصصی بودن ساخت و سازها پی می‌بریم.

میثم اسماعیلی - روزنامه‌نگار